'Het EK voelt een beetje als mijn EK'

Astrid van den Hoogenband

-Ververfoto René Manders

'Het EK voelt een beetje als mijn EK'
door Angela van de Paal
28 feb 2008, 02:50 - GELDROP - Zonder haar had Geldrop geen olympisch zwemkampioen gehad. Zij was het die het gezin Van den Hoogenband draaiende hield, zoon Pieter ontdekte als zwemtalent en hem door het hele land reed.

Hij had dat talent niet van een vreemde. Moeder Astrid van den Hoogenband-Verver pakte in 1969 op haar dertiende het Nederlands record op de 800 meter. Een jaar later werd ze zesde op het EK en in 1972 gingen de Olympische Spelen van München nipt aan haar neus voorbij.

Ook zij kwam uit een zwemfamilie. Nou ja, het werd vanzelf een zwemgezin. Haar moeder was een van de eerste leden van PSV zwemmen; broer Peter zwom en waterpolode op niveau en haar vader was erevoorzitter van PSV zwemmen en PSV waterpolo. "Het waren geen mensen die aan de zijkant toekeken. Als we er toch zijn, maken we ons maar nuttig, was hun motto", vertelt Astrid van den Hoogenband, de topsportcoördinator van het Nationaal Zweminstituut Eindhoven (NZE).

Het was in de tijd dat De Tongelreep nog niet was overdekt en de kleurentelevisie net was geïntroduceerd. Badwater moest bij elkaar 'gesprokkeld' worden. Ze zwommen in het Sportfondsenbad aan de Stratumsedijk, het Ottenbad, en voor een 50-meterbad moest je uitwijken naar Den Bosch of Nijmegen. Op haar achttiende stopte ze. "Dat was toen heel normaal. De sport was pro deo en de combinatie met de studie was lastig."

Een topper zoals Pieter was ze niet. "Ik was heel serieus, ging er vol voor, maar bij mij was de koek snel op. Pieter heeft een betere bouw en mentaal is hij veel sterker dan ik. Hij kan op de meest moeilijke momenten boven zichzelf uitstijgen. Dàt heeft hij van zijn vader; de topsportmentaliteit – het oogkleppen op en gaan – heeft hij van mij.

"Terwijl haar man Cees-Rein van den Hoogenband z 'n uren maakte als chirurg en als clubarts bij PSV, hield Astrid de boel thuis draaiende. " Ik was 22 jaar toen Pieter geboren werd. Hij was een rustig en lief kind. Speelde liever thuis met vriendjes dan dat hij naar anderen toe moest. Wat dat betreft was hij geen wereldverkenner."De 51-jarige Geldropse gaf haar zoon van zijn achtste tot veertiende jaar zwemles. " Toen hij tien jaar oud was en bij de besten van Nederland hoorde, dacht ik 'o leuk'. Pas in 1992 zag ik dat hij talent had. Toen heb ik tegen mijn man gezegd 'hier moeten we iets mee doen'. Ik heb zitten drammen en uiteindelijk leidde dat tot de oprichting van de Stichting Topzwemmen."

Ze reed Pieter het hele land door. Dag en nacht. "Ik had natuurlijk geluk dat het financieel kon. Ik was toen een slechtbetaalde chauffeur, grap ik wel eens. Maar ik zeg ook eerlijk: Als ik het niet gedaan had, was Pieter niet zover gekomen. Niet om mezelf op de borst te slaan, hoor, want ik deed het graag."

Ze was de motor van een gezin met drie kinderen. Behalve Pieter (29) bestaat de familie Van den Hoogenband uit Robert (23), die waterpolointernational is en bij PSV speelt, en dochter Veronique (27), die niets met de zwemsport heeft. "Zij is op en top een meisje. Wij waren een jongensgezin. Bord op schoot en Studio Sport kijken. Zij had liever dat de tafel netjes gedekt was, creëerde met haar poppen haar eigen leventje. Maar ze is reuzetrots op haar broers en als het even kan is ze erbij om te supporten."

Moeder Van den Hoogenband sjouwde van het judo, tennis, hockey naar ballet en dan maar weer naar het zwemmen. " We hadden een strak schema. Als Robert ging buitenspelen, kreeg hij een kookwekkertje mee, want hij moest op tijd terug zijn. We moesten naar de zwemtraining van Pieter." Met een lach: "Ik was eigenlijk net een manager, maar ik bracht hen liever naar het zwembad dan naar het Stratumseind."

Hoe voelt 'de moeder van' zich tijdens een wedstrijd? "Als jouw kind een zwemdiploma moet halen, ben je al zenuwachtig. Maar dat is peanuts als je zoon in een olympische finale in 48 seconden moet laten zien waar hij vier jaar voor gewerkt heeft. Dat is niet te beschrijven. Als ik 's ochtends opsta, heb ik al zo'n gekke kriebel. Als Pieter op het startblok staat, dan is de spanning vreselijk. Dan doe ik mijn ogen dicht en wacht tot hij aan het zwemmen is.

En als hij dan wint? Tja, dat gevoel is niet te beschrijven. Maar als het eens tegenzit, kan ik er vrede mee hebben. Zwemmen is wat dat betreft eerlijk. De beste wint."

Of haar zoon op het EK in Eindhoven succesvol is of niet; het evenement is sowieso bijzonder, stelt ze. "Ik verheug me er echt op. Mijn vader – die inmiddels is overleden – heeft zich altijd hard gemaakt voor de komst van het bad. Mede dankzij de inzet van Pieter en Cees-Rein is het er gekomen en hebben we nu een EK in mijn stad, bij mijn vereniging. Daardoor heb ik het gevoel alsof het van mij is. Daar kan ik best emotioneel van worden. "

FONTE (photo include): Eindhovens Dagblad - Eindhoven,Noord Brabant,Netherlands

http://www.ed.nl/