Jorien van Beek werkt aan een nieuw judobolwerk

Jorien van Beek werkt aan een nieuw judobolwerk

Door Hans van Essen, 29 October 2007

BERGEN
Dit bericht is afkomstig van De Gelderlander / Steef Arts

Willem Visser. De naam valt al bijna meteen en de oud-bondscoach zal tijdens het gesprek nooit verder dan een armlengte verwijderd zijn.
Jorien van Beek is een pupil van het judo-icoon. Als klein meisje stapte ze de befaamde school van Visser aan de Nijmeegse Van Goorstraat binnen. "Mijn broertje zat op Judo Ryu en ik ging eens mee."

Ze kwam in een mannenbolwerk terecht. "Die top-wedstrijdgroep stond aan de top van Nederland. Die jongens gingen heel Europa door, waren wekenlang voor stage in Japan. Ik hoorde al die avonturen en vond het prachtig, maar ik stond op er op een bepaalde manier toch buiten. Ik dacht erover om te stoppen. Tot dat Willem vroeg of ik niet mee wilde helpen met een aantal klusjes. Niet veel later ging ik de jongste kinderen lesgeven."

Jorien van Beek bleef behouden voor de judosport en ontwikkelde zich steeds meer tot trainster van topniveau. Zeven jaar geleden - op 21-jarige leeftijd - werd ze assistent-bondscoach van de vrouwenploeg van Wales. "

De bondscoach was een rauwdouwer. Een ruwe kop en vol met tatoeages. Zijn judostijl was navenant. Een aantal judoka kon niet met hem door één deur. Ik werd gehaald om met die meiden te werken."

Een enerverende periode omdat de ploeg toe werkte naar de Commonwealth Games in Manchester. "Dat kun je als buitenstaander bijna niet begrijpen wat dat betekent. Maar het is net de Olympische Spelen. Er deden 72 landen aan mee."

Joriens meiden pakten tweemaal zilver en eenmaal brons. Eigenlijk staat de judocarrière van Jorien van Beek in het teken van de strijd die de judowereld splijt: techniek en stijl versus de krachtpatserij die tegenwoordig de boventoon voert. "Wrestling in white noemen de Japanners het", zegt Van Beek en ze trekt een vies gezicht.

Zelf heeft ze een vierde dan-graad Kodokan, de Japanse judostijl.

Toen ze in 2002 terugkwam in Nederland begon ze als trainster bij de judoclub in Bergen, waar Willem Visser net voorzitter was geworden.

"Het was beginnen aan de basis. Eigenlijk heb ik een soort van omgekeerde carrière meegemaakt. De ene dag stond ik op de internationale toernooien en het volgende moment gaf ik les aan beginnende judoka."

Het was een oefening in geduld. Enerzijds om de leden die er al waren ervan te overtuigen dat ze het duw- en trek-judo overboord moesten zetten en anderzijds om een compleet nieuwe lichting op te leiden.

Vijf jaar later begint de boom vruchten te dragen en staat er een club met een enorme potentie. Het ledental is in die periode verdubbeld van 60 naar 120 judoka en nog eens twintig karateka en er staat een lichting van aanstormend talent die prijzen begint te halen. "En judoka blijven, ook als ze in een andere stad gaan studeren. Ik heb een meisje dat drie keer per week uit den Bosch komt voor de trainingen. Ze weet dat ze de eerste vrouw van de club kan worden die de zwarte band haalt."

De gevestigde clubs volgen de ontwikkelingen in Bergen met argusogen. En terecht. "We moeten nu de stap gaan zetten om de beste club van Limburg te worden."

De 28-jarige trainster draait alle trainingen zelf: van de jongste jeugd en de recreanten tot en met de toptalenten. "Ik sta wel eens tussen al die gasten en dan zijn de meesten een kop groter en heel wat kilo's zwaarder dan ik. Als ik dan een aanwijzing roep, zie je soms zoeken waar ik ergens sta. Maar toch allemaal luisteren, hè. Ik sta daar soms zelf wel versteld van."
Lees het hele artikel op de website van De Gelderlander / Steef Arts.

FONTE: Judo Inside - Netherlands

http://www.judoinside.com/